ปฏิบัติการตามล่าหาเต่าทอง

     ขอบันทึกเรื่องใจหายใจคว่ำสำหรับคนรักหมาไว้เตือนความจำ
ครั้งหนึ่งพวกเรารู้สึกอย่างไรกับการหายไป
ของหมาตัวหนึ่ง สมาชิกบ้านไร่ทาโร่ที่ชื่อ "เต่าทอง"
เกือบ 120 ชั่วโมงที่เราออกตามหาน้องเต่าของเรา
มันเป็น 120 ชั่วโมงแห่งความทุกข์ระทมของคนรักหมาโดยแท้

24 กันยายน -  ความซ่าเป็นเหตุ
     บ่ายแก่ๆ วันนี้เด็กๆ ต้องกินข้าวเร็วกว่าทุกวัน เรามีภารกิจงานศพญาติผู้ใหญ่
ที่จังหวัดเพชรบูรณ์ ร้อยกว่ากิโลจากบ้านเรา ต้องรีบจัดการภาระกิจประจำวันให้อาหาร
ทำความสะอาดให้เสร็จเร็วที่สุด เพื่อจะได้ไปเพชรบูรณ์ให้ทันเวลา
ขณะที่ให้อาหารเราก็ต้องออกไปช่วยคนงานในไร่เก็บข้าวโพดด้วย
และแล้วแม่โอโม่ก็แอบออกเที่ยวเหมือนเดิม
เราก็คิดว่าอีกแล้วนะนังโม่ หนีเที่ยวอีกแล้ว 
     หลังจากเช็คยอดหมาทั้งหมด ปรากฎว่าน้องเต่า ลูกแม่โม่หายไปด้วย
เราออกตามหาจนเจอแม่โอโม่ห่างจากบ้านเราไป 200-300 เมตร
แต่น้องเต่าหายไป
     เราหาต่ออีกพักใหญ่ก็ไม่เจอ เราต้องจำใจไปทำธุระที่เพชรบูรณ์ คืนนั้นกลับมาดึกพอควร
เรายังคิดว่าพรุ่งนี้น้องเต่าคงกลับมาน่า
แต่ก็อดเป็นห่วงว่าจะไปหลบอยู่ที่ไหนในคืนฝนตกแบบนี้

25 กันยายน - ชักใจคอไม่ดี
     เช้าตรู่เราออกตามหาน้องเต่า ทั้งเดินเท้า ทั้งขี่รถหาเบาะแสกับชาวบ้านแถวนั้น
ได้ความว่ามีชาวบ้านเห็นน้องเต่าโดนหมาตัวใหญ่ไล่ฟัด
ชาวบ้านจะพยายามไปช่วยแต่ไม่ทัน น้องเต่าวิ่งหนีหายไปในป่าข้าวโพด
เราร้องขอชาวบ้านช่วยสอดส่องให้เราด้วย
พร้อมเสนอสินน้ำใจให้หากใครพบเจอ...
     คืนนี้ฝนตกอีกแล้วน้องเต่าจะไปหลบที่ไหนหนอ

26 กันยายน - ยังพอมีหวัง
     เราคงพยายามค้นหากันอย่างไม่ลดละ ทั้งเดินเท้าลุยโคลนในไร่ เอารถไถออกตระเวณหา
แต่ไร้วี่แวว เราเริ่มท้อ เริ่มบนบานสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยพาเจ้าเต่ากลับมา
เราเชื่อว่าน้องเต่ายังคงแอบอยู่ในไร่ข้าวโพดที่ไหนซักแห่ง หลังจากขวัญหนีดีฝ่อ
โดนหมาใหญ่ไล่กัดมา คิดว่าไม่น่ามีใครอุ้มไปแน่ เพราะนิสัยน้องเต่าจะไม่ยอมให้คนแปลกหน้า
จับตัวได้ง่ายๆ แน่...แต่มันอยู่ไหนล่ะ
ไร่ข้าวโพดกว้างเป็นร้อยไร่ จะเดินหลงทางไปไหนหรือเปล่า 
     คืนนี้ฝนพรำเหมือนเคย น้องเต่าไปอยู่ไหนหนอ
ได้แต่ภาวนาและหวังที่จะเห็นน้องเต่าในตอนเช้า

27 กันยายน - ท้อแท้
     วันนี้เราก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะออกตามหาน้องเต่าต่อ เราชักไม่มั่นใจว่าน้องเต่า
จะหลบอยู่ในป่าข้าวโพด หรือว่าจะถูกใครอุ้มไปแล้ว เราออกถามชาวบ้านอีกรอบ
สกัดทุกวิถีทางไม่ให้เจ้าเต่าหลุดรอดออกไปไหน มันท้อแท้เหลือเกิน
เวลาเดินเข้าไปในบ้านหมา มันหดหู่ คิดไปต่างๆนานา จนพาลจะถอดใจเลิกเพาะพันธุ์เอาดื้อๆ  
     ตกกลางคืนสายฝนก็โปรยปรายเหมือนเช่นทุกวัน ได้แต่ภาวนาให้น้องเต่าอยู่รอดปลอดภัย

28 กันยายน -  หมดหวัง
     วันที่ 4 คืนที่ 3 ผ่านไป ยังคงไร้วี่แววน้องเต่า ทุกเช้าเราจะมีความหวังที่จะได้เห็นน้องเต่า
เรากัดฟันตามหาอีก ทั้งเดินเท้า ใช้รถไถ ตระเวณหาข่าวจากชาวบ้าน คำตอบช่างมืดมน
หรือว่าเราจะเสียเจ้าเต่าทองตัวน้อยไปจริงๆ คิดแล้วหดหู่เหลือเกิน 
     ตกกลางคืนฟ้าฝนยังเปรี้ยงปร้างลงกลางใจเราเหมือนเดิม
เต่าเอ๊ย ไปแอบอยู่ที่ไหน...กลับมาเถอะ 

29 กันยายน - คืนสู่อ้อมกอด
     สายๆ พี่สาว ปั่นจักรยานหน้าตั้งมาส่งข่าวว่าพบเห็นน้องเต่า วิ่งตามถนน
ห่างจากบ้านเราซัก 400 เมตร แต่พอน้องเต่าเห็นคนก็รีบวิ่งหนีเข้าป่าข้าวโพดไป
ข่าวดีที่รอมาหลายวัน อย่างน้อยน้องเต่ายังมีชีวิตอยู่ เราใจชื้นขึ้นเยอะ
กำลังใจที่เหือดหายกลับมาอีกครั้ง หลังจากทราบพิกัด เราก็ออกปูพรมค้นหากันอีกครั้ง 
     พี่สาวเอาบีเกิ้ล 2 ตัวมาช่วยค้นหา ช่วยตามกลิ่น เราแยกหมาที่เป็นฮีทออกจากกรง
เพื่อที่จะกระตุ้นหมาทั้งหมดให้เห่าส่งเสียงดัง
อย่างน้อยเราหวังว่าน้องเต่าจะได้ยินและจำเสียงเห่าของเพื่อนๆ ได้
เราปูพรมตีวงล้อมจากส่วนที่ไกลที่สุด เดินย้อนลงมา เพื่อตีวงให้แคบลง
เราเดินเท้าลุยโคลนกลางไร่ แถมแดดเปรี้ยง แต่ไม่มีใครย่อท้อ เดินหน้ากันต่อไป
สุดท้ายยังไร้วี่แวว ทุกคนเหนื่อยหมดแรง กลับมาตั้งหลักอีกครั้ง 
     เราออกไปลุยกันใหม่ใช้รถไถขับเคลื่อน 4 ล้อลุยโคลนเป็นเครื่องทุ่นแรง ตะเวณดูจนทั่วไร่
แล้วสุดท้ายสิ่งที่เราอยากเห็นมากที่สุดในวันนี้ก็ปรากฎขึ้นต่อหน้า
     น้องเต่าเดินระโหยโรยแรงแต่ระแวดระวังตัวอย่างที่สุด

....
เราหยุดรถลงไปเรียก แต่น้องเต่ากลับตกใจก้มหน้าทำท่าจะวิ่งหนีอีก
ชาวบ้าน-คนงานที่เอาใจช่วยเราต่างถอยหลังขึ้นไปตั้งหลักบนที่สูง ตีวงล้อม
ส่งสัญญาณให้เรารู้ว่าเจ้าเต่าอยู่ตรงไหน 
     เรานั่งลงเรียกเจ้าเต่าอีกครั้ง น้องเต่าดูนิ่งลง ดูเป็นมิตรและไว้ใจเรามากขึ้น
ค่อยๆ เดินมาหา หมอบคลานเข้ามาทีละนิดๆ
จนจำหน้าเราได้ จึงคลานเข้ามาหา วินาทีแห่งความสมหวังกลับมาสู่ใจเรา
เจ้าเต่ากลับสู่อ้อมกอดของเราอีกครั้ง หลังผ่านไปเกือบ 120 ชั่วโมง 
     เป็น 120 ชั่วโมงแห่งความทุกข์ระทมของคนรักหมา ท้อแท้ สิ้นหวัง
ไม่ได้เสแสร้ง ไม่ได้โอเวอร์ เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
     ....
     สภาพน้องเต่ามีแผลโดนหมากัดที่คอ รอยยุงกัดทั้งตัว
เราให้ยา ให้อาหาร คงหายซ่าไปอีกนาน
     น้องเต่าคงดีใจมากที่สุดเหมือนกันที่ได้กลับบ้าน
หมอบคลานไปหาแม่-น้องอย่างน่าเอ็นดู
     ตกเย็นฝนถล่มบ้านไร่จนน้ำท่วม ดีนะได้ตัวมาก่อน ไม่งั้นคงได้เป็นหมาลอยน้ำแน่ๆ
พวกเราหลายคนเหนื่อยล้าจนไข้ขึ้น แต่มันช่างสุขใจเหลือเกิน
     วันนี้เป็นวันที่พวกเราโล่งอกมากที่สุดอีกวัน ดีใจจนพูดไม่ออก

     เราต้องขอบคุณชาวบ้าน-คนงาน รวมทั้งเพื่อนๆทุกคนที่คอยให้กำลังใจเรามาตลอด
     ขอบคุณจากใจจริงๆ ครับ

     ท า โ ร่ จู เ นี ย ร์ ที ม

หนูกลับมาแล้ววววว ท่าทางดีใจสุดๆ

มอมเป็นหมาเชียว

ดีใจจัง กลับบ้านได้แล้ว

พระเอกของงานนี้ครับ รถไถขับเคลื่อน 4 ล้อประจำไร่ เครื่องทุ่นแรงช่วยตามหาน้องเต่า

หิวโซมาเลยครับ

จะเข็ดไหมเนี่ย!!!